Prędzej czy później ten temat po prostu musiał się na Pańszczyźnie pojawić. Przed Wami materiał poświęcony kwiatowi polskiej gospodarki, czyli osławionym Januszom biznesu. Mieliście okazję ich spotkać?

Czy feudalizm istniał tylko w I Rzeczpospolitej? Nie! Czy plantatorzy w Ameryce pastwili się nad niewolnikami? Tak! Czy Francuzi i Anglicy dopuszczali się barbarzyństwa w koloniach? Oczywiście! Pod pewnym względem polska pańszczyzna była jednak wyjątkowa.

Żeby nie było, że ciągle znęcam się tylko nad przedsiębiorcami i menedżerami, tym razem będzie o pracownikach. Bezwzględnie lojalnych, posłusznych i niedrogich. A także perfekcyjnie bezproduktywnych.

Jak przepracować trawiący duszę Polaka syndrom chamsko-pański? Można to zrobić… obejmując stanowisko kierownicze. Nie trzeba do tego specjalnych kompetencji, wystarczy odrobina talentu aktorskiego.

Anarchiczny ustrój i folwarczny model gospodarczy przyniosły katastrofę nie tylko Rzeczpospolitej Obojga Narodów. Przez swoje zacietrzewienie szlachta zaprowadziła pańszczyźniane porządku również we własnym stanie i dokonała spektakularnego samobójstwa.

Najnowszy wpis poświęcony jest upokorzeniom, jakie w wielu firmach spotykają nowych pracowników. Inspiracją do jego napisania był cytat, który niczym bumerang wraca co chwilę do polskiego Internetu i za każdym razem wywołuje burzę. Nie dziwię się.

Gdyby zapytać ludzi o to, jakie było najtragiczniejsze wydarzenie w dziejach Polski, większość wskazałaby pewnie na II wojnę światową. Pod względem liczby ofiar to prawda, ale ja uważam, że największy dramat w naszej historii rozegrał się dużo wcześniej.

Przed Wami dziewiczy wpis na tym blogu i równocześnie pierwsza część dłuższej serii poświęconej folwarcznym relacjom panującym w pracy. Zacznijmy od samego początku, czyli od procesu rekrutacji.